POST CORDA LAPIDES
Po sercach kamienie
Pozostaną.
Bruków kostki starte
Ciężkimi butami.
Te z barykad ciskane,
W plastikowe tarcze,
Bezdusznych żandarmów,
O pustych twarzach.
Po sercach kamienie.
W niebosiężne domy przemienione,
W ludzkich dramatów sceny,
Co po zmroku dogrywają się.
I tylko serca – tak skamieniałe,
Otulone pyłem, mchem porośnięte.
Bić będą przez chwile jeszcze, jeszcze,
By w końcu ostatnie wydać tchnienie.
I w kamień, w żelazo, w spiż...
Zmienić się.
Po sercach – kamienie...
i nie będzie już rewolucji.
Po sercach – kamienie...
i bruków szlifowanych nie będzie.
Zostaniemy tylko my.
Z myślą co na ustach zamarła,
Niczym niemy krzyk.
Wykuty na dnie kamiennych serc.
