Kiedy tak bardzo nie opieram się,
przed pytaniem żadnym nieumyślnie,
jestem,
jaki jestem,
lecz jestem.
Dla świtu, co poszarzał,
a może i dla nocy trochę,
jestem jaki jestem,
i trochę taki, że nie ma mnie,
wtedy kiedy powinienem właśnie być.
Kiedy tak bardzo nie opieram się,
przed odpowiedzią rzucona w przestrzenie.
Błękitu.
